ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ-ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ

[Silver]

=========================================================================================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄

α΄) Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας.

2α. Δια τον φόβον που σε καταλαμβάνει την νύκτα κ.λ.π. είναι εκ του πειρασμού, θα τον νικήσης με την πίστιν προς τον Θεόν. Δηλαδή να σκέπτεσαι ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών. «Εν τω Θεώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» ( Πρ. 17,28 ) και ότι χωρίς να επιτρέψη κάτι ο Θεός, δεν γίνεται. Και μέσα εις τον διάβολον και εις τα θηρία, αν ευρεθώμεν εκεί είναι ο Θεός! Και μήτε ο διάβολος, μήτε τα θηρία ημπορούν να μας βλάψουν, εάν δεν λάβουν εξουσίαν από τον Θεόν. Διατί λοιπόν να μας λείπη αύτη η σωτήριος αλήθεια του Θεού, η πίστις εις την πρόνοιάν Του και να φοβούμεθα ένθα ουκ έστι φόβος; Πως θα πάθω κακόν, αφού ο Θεός εξουσιάζει και τον διάβολον και τον κακόν άνθρωπον και όλα εκείνα που ημπορούν να με βλάψουν; Μα ο άγιος άγγελος, ο φύλαξ του ανθρώπου, που δεν τον αφήνει από την πρόνοιάν Του, πως θα επιτρέψη να πάθη κακόν ο άνθρωπος, αν δεν πάρη διαταγήν από τον Κύριον; Δια τούτο, παιδί μου, θάρσει, και όταν σου έρχεται αυτός ο φόβος να λέγης: Τίνα φοβηθήσομαι; Τις δύναται κακώσαί με, Θεού διέποντος τα πάντα; «Και αν εν μέσω σκιάς θανάτου πορευθώ, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει» ( Ψαλμ. 22,4 ). Λέγε συνάμα και την ευχήν του Ιησού Χριστού και μη φοβήσαι τίποτε. Πίστευε ακράδαντα εις την αλήθειαν της πίστεως.

==========================================================================================================================================================

[Silver]

=========================================================================================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄

α΄) Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας.

3α. Προς αρχαρίαν Μοναχήν
Ευλογημένο μου παιδί, η παναγία μας να σε δυναμώση εις τον αγώνα της ψυχής σου μέχρι τέλους. Βλέπω την απογοήτευσιν της ψυχής σου, ομοιάζεις με τα «γιαννάκια» του πολέμου, δηλαδή με τους νεοσυλλέκτους φαντάρους, που τους πηγαίνουν εις το μέτωπον του πολέμου και μόλις ιδούν να πέφτουν σφαίρες, βόμβες κ.λ.π., αμέσως χάνουν το ηθικόν των και ζητούν να φύγουν οπίσω. Αλλά η εμπειρία των στρατηγών κανόνισε και τους σμίγουν με παλαιούς στρατιώτας ψημένους και αυτοί τους ενθαρρύνουν, έως ότου συνηθίσουν εις τον πόλεμον. Επαινώ την θέλησίν σου και την προαίρεσίν σου, να φθάσης εις την τελειότητα και εις την απάθειαν και προς αυτήν πρέπει να τείνουν όλαι σου αι προσπάθειαι, πλην δεν πρέπει να σου διαφεύγη, με ποίον έχεις να παλαίσης.
Η πάλη σου είναι με αρχάς, με εξουσίας, με δυνάμεις σκοτεινάς και παμπονήρους, με λίαν εμπειροπολέμους παρατάξεις. Επίσης με την σάρκα και με τον κόσμον των παθών, που ομοιάζουν με πληγάς, που πονούν τρομερά, και χρειάζεται τρόπος, χρόνος, υπομονή και επιμέλεια δια να θεραπευθούν. Το ότι απογοητεύεσαι, γνώριζε ότι τούτο είναι πόλεμος, είναι ένα κανονιοβόλισμα του εχθρού, είναι μία εκ των πληγών των παθών. Άρα θέλει υπομονήν, καρτερίαν, θάρρος. Μη σου σκοτεινιάζη τον ουρανόν των ελπίδων σου αυτό. Πίστευε ότι ο Θεός γνωρίζει όλας τας διαθέσεις εκάστου και ουδέποτε προαίρεσιν και βίαν αγαθήν παρέβλεψε και δεν αντήμειψεν ο Θεός είτε ενωρίς είτε αργά. Βλέπομεν τους αγίους πατέρας, εις τα πρώτα τους χρόνια υπέφεραν ξηρασίας, απογοητεύσεις τρομεράς μαζί και με άλλους εξοντωτικούς πειρασμούς, αλλά εκράτησαν γερά την υπομονήν και την βίαν και κατόπιν τους επεσκέφθη η χάρις, ανάλογα με ό,τι υπέμειναν προηγουμένως. Σε τρομάζει της Γερόντισσας η νοοτροπία και η απειρία και γενικά το περιβάλλον, ως μη ικανόν δια την επίτευξιν της τελειότητος, λόγω πειρασμών κ.λ.π. Αυτά όλα παραμερίζονται με την ταπείνωσιν και την αυτομεμψίαν. Δηλαδή ρίξε το βάρος των εις τον εαυτόν σου, λέγε, ότι εγώ είμαι η αιτία της απογοητεύσεώς μου είτε λόγω της υπερηφανείας μου είτε διότι ακόμη μυωπάζω και δεν δύναμαι να προσανατολισθώ ασφαλώς και φυσικόν είναι να χάνω το θάρρος των ελπίδων μου. Επίσης το νέφος δύναται να παραμερισθή και με την πίστιν προς τον οδηγούντά σε, αρκεί να φυλαχθούν εκ μέρους σου οι κανόνες της πάλης. Γνωρίζομεν εκ της πατερικής και ησυχαστικής παραδόσεως ότι παλαιά, νεώτεροι και αρχάριοι, κατόπιν ευλογίας τινός Γέροντος μεγάλου, έκτιζον κέλλας και έζων μόνοι των και μόνον κατά καιρούς επεσκέπτοντο τον Γέροντα, έλεγον τους λογισμούς των, έπαιρναν οδηγίας και έφευγον. Και παρ’ όλον ότι δεν είχαν τον Γέροντα επάνω από το κεφάλι των, έφθασαν εις μεγάλα μέτρα αρετής μόνον με συμβουλάς.

=========================================================================================================================================================

[Silver]

=========================================================================================================================================================
α΄) Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας.

3α. Προς αρχαρίαν Μοναχήν
Tο τέλος:
Γνώριζε, παιδί μου, ότι υπεράνω όλων αυτών είναι ο Χριστός, όχι επάνω της κεφαλής μόνον, αλλά και εντός ημών και επιβραβεύει κάθε αγαθήν προαίρεσιν και βίαν. Πολλές φορές η ταπείνωσις, (ουχί βέβαια γνησία, αλλά δηλητηριασμένη εκ του διαβόλου) μας συμβουλεύει με σκέψεις «ταπεινάς» πως δεν είμαι δυνατός και θέλω αυτό και αυτό δια να προκόψω ή το άλλο και αφού δεν παρέχονται, πως θα σωθώ κ.λ.π. Και πιστεύοντας αυτούς τους λογισμούς, αρχίζει η εκκοπή των πνευματικών νεύρων, εξ ου και η ατονία η ψυχική κ.λ.π. ενώ έπρεπε να κατοχυρωθή οπίσω από συμβουλάς εμπείρου πνευματικού, δια να μην πάθη αυτήν την ατονίαν. Διότι γνωρίζομεν, ότι ο διάβολος μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός και ότι και κάθε αρετή δύναται χωρίς την έμπειρον διάκρισιν να αποβή λίαν βλαβερά, δια τούτο είπον οι Πατέρες «μείζων πάντων η διάκρισις».
Τέκνον εν Κυρίω αγαπητόν, απόβαλε την απογοήτευσιν και ειπέ: θα βιασθώ μέχρι θανάτου, θα αναζητώ την τελειότητα και την απάθειαν να φθάσω, και αν δεν την φθάσω είτε λόγω των αδυναμιών μου είτε διότι θα μεσολαβήση ο θάνατός μου είτε δια οιανδήποτε άλλην αιτίαν, πιστεύω κατά τους πατέρας μας, ότι ο Θεός θα με κατατάξη με τους τελείους. Μα ζητώ να απολαύσω την μακαριότητα και την ειρήνην του Θεού, ίσως μου είπης. Ναι, λέγε εις τον εχθρόν: ο Θεός εντός μου είναι, αν βιασθώ δια της προσευχής και της ταπεινώσεως και των δακρύων, θα μου δείξη το ηγιασμένον Του πρόσωπον! Όχι μόνον ευρισκομένη εις την Μονήν, αλλά και εις τα Σόδομα και αν ευρισκόμουν, ωσάν τον Λωτ, δυνατός ο Θεός, να μου χαρίση το άγιον αυτό επιθύμημα της ψυχής μου. Πίστευε τέκνον τα όσα σου γράφω, ακοή και βλέμματι ο δίκαιος κατετρύχετο νυκτός και ημέρας, βλέπων τας αθεμίτους αισχράς πράξεις των ασελγών και όμως ουδένα έκρινε, διο και ηξιώθη θείας εμφανείας και σωτηρίας. Και εσύ μόνον τον εαυτόν σου πρόσεχε και τας αμαρτίας σου και πιστεύω ότι περισσότερον εξ όσων προσδοκάς θα εύρης.

4η. Τους εφιάλτας του ύπνου και τας ταραχάς, λογίζου ότι είναι φουρτούνα του φθόνου του διαβόλου, θέλοντας να σε φοβίση εις την αρχήν του πνευματικού δρόμου, ίνα είπης ότι, εάν εις την αρχήν του δρόμου συναντώ τοιούτους πειρασμούς υπέρ δύναμιν, μέχρι τέλους ποίος ημπορεί να ανθέξη; Και έτσι λοιπόν ο σατανάς εμπείρως και με επιστήμην εργάζεται την κακήν του τέχνην, έχοντας αρκετόν απολογισμόν κολασμένων ψυχών με αυτόν τον τρόπον. Αλλά ημείς γνωρίζομεν τας παγίδας αυτού εκ πείρας. Κατ’ αρχάς έχει δυσκολίαν ο δρόμος, μετά ανάπαυσιν, χαράν, αγαθήν πληροφορίαν εις την μεγάλην ελπίδα της σωτηρίας μας. «Του βίου την θάλασσαν υψουμένην καθορών, των πειρασμών τω κλύδωνι» κ.λ.π.
Τρικυμία και ευδία, πόλεμος και ειρήνη, υγεία και ασθένεια, κέρδος και ζημία, ούτω χαρακτηρίζεται ο δρόμος της ζωής εκάστης ψυχής. Κατάπαυσις του τοιούτου δρόμου ο θάνατος. Λοιπόν, ψυχή ευλογημένη, μη δειλιάσης εις τον δρόμον της σωτηρίας σου. Μαζί θα βαδίσωμεν τον δρόμον βοηθούμενοι ο ένας από τον άλλον. Η χάρις του Θεού η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, αύτη έσται μεθ’ ημών, περισφίγγουσα τους χαλαρούς μας λογισμούς και προς υπομονήν αλείφουσα ημάς, έως ότου έλθη το κέλευσμα του Παντοκράτορος, ίνα το μεν σώμα αφήσωμεν εδώ, η δε ψυχή ανέλθη εις ουρανούς.

=========================================================================================================================================================

[Silver]

=========================================================================================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄

α΄) Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας.

5η.

Μου γράφεις εις την πρώτην σου επιστολήν ότι ο Δαυϊδ γράφει: «Ου δώσω σάλον τω δικαίω» (Ψαλμ. 54,22). Εδώ εννοεί την τρικυμίαν εκείνην, η οποία δεν θα επιφέρη εις τον δίκαιον την οικτράν έκβασιν, αλλά θα είναι δοκιμασία εξ αγάπης προς αγαθήν έκβασιν και τέλος αγαθόν. Διότι δια του αγαθού σάλου, όχι μόνον σώζονται αι των δικαίων ψυχαί, αλλά και τελειοποιούνται. Εάν έλειπαν αι τρικυμίαι, ουδείς ο σωζόμενος. Μου γράφεις εις την δευτέραν σου επιστολήν, ότι εις την Γραφήν είναι γεγραμμένον, «οι δειλοί να μη εξέρχωνται εις πόλεμον». Ναι, αυτό όμως ισχύει δια τον σωματικόν πόλεμον, διότι οι δειλοί δύνανται να προξενήσουν κακόν εις τους ανδρείους. Εις τον πνευματικόν όμως πόλεμον δεν είναι ούτως, αλλά οι δειλοί ενθαρρύνονται εκ των ανδρείων και εμπείρων. Τότε μόνον βλάπτουν άνθρωπον οι πνευματικοί, όταν μη έχοντας πείραν διδάσκουν αντίθετα, δηλαδή δίδουν φάρμακα αντίθετα προς την ασθένειαν του εξομολογουμένου. Ο δειλός εις τον πνευματικόν πόλεμον εις τούτο βλάπτεται: εις το ότι δεν προχωρεί πνευματικώς, αλλά, όταν φωνάζη το έλεος του Θεού, σώζεται. Δεν έχει την ανδρείαν δια μεγάλας μάχας, αλλά κάτι κάμνει δια να σωθή και όσον εργάζεται, τόσον μισθόν και θα λάβη. Δικαιωθέντες οι άγιοι, έτσι επειράζοντο, ή διότι υστερούντο εις κάτι, ή δια να δοξασθούν περισσότερον, καθ’ ότι είχον πολλήν υπομονήν και μη θέλοντας ο Θεός να μείνη αργή η υπόλοιπος υπομονή, άφηνε να πειράζωνται, αλλά πάντοτε εις αγαθήν έκβασιν κατέληγον οι πειρασμοί των.

[Silver]

=========================================================================================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄

α΄) Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας.

6η.
Εύχομαι, παιδί μου, να αγωνίζεσαι, μη λησμονής τον σκοπόν της σωτηρίας. Ο διάβολος ωρύεται τίνα καταπίη, μη νυστάζης, τον καιρόν δεν τον έχομεν εις το χέρι μας, η ζωή μας κρέμαται εις μίαν κλωστήν, βίαζε τον εαυτόν σου, σήκωσε το ανάστημά σου, δείξε ότι του Χριστού είσαι δούλος και όχι του διαβόλου. Δεν ηξεύρεις ότι η αμέλεια θα φέρη χίλιους δύο λογισμούς προς αιχμαλωσίαν σου; Προσεύχου μετά πόνου και δακρύων. Θάρσει, ο Χριστός δεν θα σε αφήση. Βιάσου ολίγον και θα φύγη ο διάβολος. Η χάρις είναι έτοιμη να σε βοηθήση, περιμένει την ιδικήν σου προαίρεσιν και βίαν. Η αμέλεια, παιδί μου, γεννά την απιστίαν, την ακηδίαν και αύτη φέρει ένα εσμόν από κακούς και φθαρτικούς λογισμούς προς ρυπαρότητα οδηγούσα το θύμα της. Ανάστα, πάρε το όπλον, την ευχούλα, και φώναζε την δόξαν του Θεού μας. Κατατρόπωσε τον αντίδικον διάβολον, που ζητεί να σε καταφάγη. Βίαζε τον εαυτόν σου. Προσεύχομαι και κλαίω ιδιαιτέρως δια σε, να σε ενισχύση η Παναγία μας εις τον αγώνα σου.

=========================================================================================================================================================

[Silver]

=========================================================================================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄

α΄) Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας.

7η.

Ο Θεός της ειρήνης, παιδί μου, να σου χαρίση την θείαν ειρήνην, την πάντα νουν υπερέχουσαν, και την αγάπην Του. Η αγάπη του Θεού να είναι η επιδίωξις της ζωής σου. Να φοβήσαι την αμέλειαν, ωσάν τον μεγαλύτερον εχθρόν. Η αμέλεια φέρει όλα τα κακά. Εν τη αμελεία των καθηκόντων γίνεται διάβρωσις όλων των πνευματικών καλών, εξ ου και η γενική ξηρασία με τα επακόλουθα. Αύτη καταπολεμείται με την συνεχή ευχήν, με το στόμα ή με τον νουν, με την μνήμην του αδήλου θανάτου, της κολάσεως, του παραδείσου κ.λ.π. Βία επάνω εις το καθήκον και ιδιαιτέρως σιωπή με την ευχήν.

[Silver]

==========================================================================================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄

α΄) Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας.

8η. Σπλάγχνον της καρδιάς μου, σου δίδω την μεγαλυτέραν ευχήν της καρδιάς μου, να σε διατηρήση ο Θεός εκ του πονηρού. Αμήν. «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα» της ψυχής σου, γνώθι πόθεν πίπτεις και διόρθωνε εαυτόν. Την αμέλειαν κτύπα με όλην την δύναμίν σου, από αυτού ξεκινά όλον το κακόν… Εις κάθε σου πτώσιν, τόσον και περισσότερον πλησιάζει ο σατανάς κοντά σου, δια να σε κάνη παίγνιόν του και να σε θεατρίζη. Ξύπνα από την αναισθησίαν, μελέτα, σκέπτου τα άνω, θα φύγωμεν δια ταξίδι χωρίς επιστροφήν. Πρόσεχε, διότι άλλοι θα πάνε εις τα άνω αγαθά, εις την ωραιοτάτην Ιερουσαλήμ, δια να έχουν πάντα το ατελείωτον Πάσχα με τους Αγγέλους και άλλοι ταξιδεύουν δια κάτω, δια την κόλασιν, έχοντας παντοτινήν συντροφιάν τους δαίμονας…!

Άνω βλέπε, πέρασε τον ουρανόν αυτόν με την διάνοιαν και ιδέ τι κρύβεται πέραν αυτού! Εκεί είναι η Πατρίδα μας, εκεί οι κόποι μας πορεύονται και θησαυρίζονται. Δια τούτο μην αμελής τα καθήκοντάς σου, μελέτη, κανόνα, αγρυπνία νηφάλια και ευχή, κράζε, φώναζε «Ιησού Επιστάτα, σώσον με, απόλλυμαι ο ταλαίπωρος» (Λουκ. 8,24).