=========================================================================================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ΄
Περί Σαρκικού και Αοράτου Πολέμου των Δαιμόνων.
26η. Εν Αγ. Όρει 30/6/1958
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ…, έλαβα το γράμμα σου και είδα τον αγώνα των λογισμών σου, τον οποίον διέρχεσαι σχετικά με τον πόλεμον, που υφίσταται ο άνθρωπος από το πονηρόν πνεύμα της αμαρτίας, της πορνείας. Άκουσον, αδελφέ μου, τον φτωχόν εις την γνώσιν και έρημον εις την ψυχήν παντός καλού. Όταν κανείς αγωνίζεται κατά της αμαρτίας με ταπείνωσιν και φόβον Θεού και με εργασίαν πνευματικήν θερμήν και με την καθοδήγησιν εμπείρου πνευματικού, αδύνατον να τον αφήση ο Θεός να χαθή. Μόνον όταν αμελήση τα πνευματικά του καθήκοντα, κυρίως όταν υπερηφανευθή λογιζόμενος ότι κάτι είναι, τότε δύναται να ολισθήση, αλλά πάλιν αν προσπέση με ταπείνωσιν, πάλιν σηκώνεται, πάλιν ιατρεύεται, το δε έλεος του Κυρίου εγγύς τοις συντετριμμένοις τη καρδία. Γίνονται όμως και δοκιμασίαι πολλαί προς πείραν και σοφίαν πνευματικήν, διότι άνευ πειρασμών αδύνατον να αποκτήση κανείς πείραν. Πείρα λέγεται όχι από μαθήσεως τέχνη, αλλά το να λάβης πείραν της ωφελείας και της ζημίας εμπράκτως. Χωρίς να παραχωρηθή κανείς μικρόν εις τους πειρασμούς εμπεσείν, αδύνατον ακριβής γενέσθαι. Όταν εξ αγαθής προαιρέσεως πράξη κανείς κάτι και μετά ταύτα αποδειχθή ότι δεν ήτο ορθόν αυτό που έπραξεν, ο Θεός επειδή εις την καρδίαν επιβλέπει και τον σκοπόν εκάστης πράξεως επιδοκιμάζει, θα φέρη τα πράγματα πάλιν εις ομαλότητα και θα τον φωτίση να καταλάβη, ποίον έπρεπε να πράξη. Το άπταιστον μόνον εις τον Θεόν ανήκει. Όσον και αν ήσαν τέλειοι οι άγιοι, πάλιν είχον μώμους τινάς, προς ταπείνωσιν λοιπόν και προσοχήν και υπομονήν της ασθενούς φύσεως εγίνοντο οι πειρασμοί. Ελάχιστος θυμός ή γέλως ή αργός λόγος δεν αφαιρεί την αγιότητα του αγίου. Πρέπει να έχη τις υπ’ όψιν, μόνον να μη απογινώσκη εαυτόν, όσον και αν ολισθήση και αμαρτήση μυριάκις της ημέρας, ουκ έστι δίκαιον παρά τω Θεώ να απογνωσθή, αλλ’ εύελπις γενέσθω και προς πάλην να ετοιμάζεται, έως ότου έλθη το έλεος του Θεού και τον ελευθερώση.
«Αδελφός αγωνιζόμενος έλαχε και ολίσθαινε εις αμαρτίαν καθ’ εαυτόν και ευθύς εγείρετο και έκαμνε τον κανόνα του, ο δε διάβολος ο οποίος τον έρριπτεν, έχασε την υπομονήν του θεωρών το θάρρος και ευέλπιστον του αδελφού. Φαίνεται οφθαλμοφανώς και με στενοχωρίαν του λέγει:
-Δεν φοβείσαι τον Θεόν, μεμολυσμένε; Τώρα αμάρτησες και με τι πρόσωπον στέκεσαι ενώπιον του Θεού; Δεν φοβείσαι μη σε καύση ο Θεός;
Ο δε αδελφός ανδρείαν έχων ψυχήν έφη τω δαίμονι:
-Το κελλίον τούτο σφυροκοπείον είναι, μίαν δίνεις μίαν λαμβάνεις. Μα τον Ιησούν, που ήλθε να σώση τον κόσμον, δεν θα παύσω να σε πολεμώ πίπτων και εγειρόμενος, δέρων και δερόμενος μέχρι τελευταίας μου αναπνοής και να ίδωμεν εσύ θα νικήσης ή ο Χριστός!
Ταύτα ακούσας παρ’ ελπίδα ο διάβολος έφη:
-Ουκέτι σε πολεμώ ίνα μη σου προξενήσω στεφάνους.
Έκτοτε ο αδελφός ηλευθερώθη του πολέμου και εκάθητο εις το κελλίον του κλαίων τας αμαρτίας του». Όταν ο Θεός φωτίση ένα άνθρωπον και μετανοήση δια τας αμαρτίας του, πορεύεται δε εν ταπεινώσει και προσοχή, δεν τον αφήνει ο Θεός να χαθή. Βεβαίως αι προλήψεις των προηγουμένων αμαρτιών θα του γίνωνται σκόλοπες και εμπόδια. Να μη απελπίζεται όμως φρονώντας ότι θα πέση και θα χαθή, όταν βλέπη τα κύματα να εγείρωνται φρικαλέως, αλλά να ελπίζη εις τον Θεόν με πίστιν αντιπαλαίων, με ταπείνωσιν, με την πνευματικήν εξάσκησιν και την καθοδήγησιν του πνευματικού Πατρός και να μη φοβήται θεωρών την σφοδράν τρικυμίαν που εσηκώθη.
=========================================================================================================================================================